آموزش اسب‌‌سواری – روزنامه آنلاین تقریر

«همان‌طور که قبلاً گفته‌ام ایران هرگز به دیکتاتوری شاه برنمی‌گردد و به حکومت مذهبی فعلی هم رضایت نمی‌دهد.»

این بخشی از سخنان مایک پمپئو در جمع سران ارشد سازمان مجاهدین خلق است.

در واکنش به این مدعای آلوده به تخفیف و تسخیف از جانب وزیر خارجه سابق امریکا، از شاه‌زاده رضا پهلوی، مصداق «برنیامد ز کشته‌گان آواز» هیچ اعتراضی دیده نشد. اما در اردوگاه هواداران رضا پهلوی، واکنش‌هایی از این نوع و لون مطرح شد که «پمپئو برای طرح این مدعیات از سازمان مجاهدین خلق پول گرفته است»، «دوره‌ی مصرف پمپئو گذشته است»، «پمپئو سخن‌گوی مردم و دولت امریکا نیست» و…

اما برای نگارنده‌ی این سطور، آن‌چه بیش و پیش از تمامی این نوع مسائل و مباحث، دارای اعتبار و در خور اعتناست است، نوع مواجهه‌ی هواداران و حواریون شاه‌زاده رضا پهلوی با این‌گونه مدعیات است.

پر واضح است که طی حدود ۴ دهه‌ی اخیر، شاه‌زاده رضا پهلوی مسئولیت رفتار (گفتار +کردار) هواداران خود، و هواداران ایشان نیز مسئولیت رفتار شاه‌زاده را نپذیرفته‌اند. و در چنین شرایطی است که اصولاً و اساساً مسیر نقد هر دو طرف بر زمین واقعیات ملموس و مشهود مسدود خواهد بود. اما ورای این مسئله، بازگردیم به معنا و مبنای واکنش حضرات به مدعای اخیر مایک پمپئو.

در سخنان اخیر پمپئو، یک قیدِ بنیادین وجود دارد؛ «همان‌طورکه قبلاً گفته‌ام.»

پمپئو از قیدِ دقیقی در ابتدای طرح مدعای خود استفاده کرده است. او پیش از این نیز، در میانه‌ی سال ۱۴۰۰ به طرح همین مدعا پرداخته بود. طرفه آن‌که، آن سخنان نیز در جمع سران و اعضای سازمان مجاهدین خلق در واشینگتن، و در برنامه‌ای ذیل عنوان «ایران آزاد» مطرح شده بود.

اما در آن مراسم، پمپئو مدعای «عدم بازگشت ایران به دیکتاتوری شاه» را از مقدمه‌ای دیگر استنتاج کرد. او، در آن مراسم، بر اساس ارجاع به وقایع منجر به انقلاب ۱۳۵۷ علیه حکومت پهلوی، به طرح این مدعا پرداخت که «ایران هرگز به دیکتاتوری شاه باز نخواهد گشت.»

در حالی که، در سخنان اخیر، او، از این مقدمه به همان مدعا می رسد که «به صدای مردم ایران گوش دهید؛ آن‌ها در ۲۸ استان از ۳۱ استانِ ایران گفتند که حکومت مذهبی ایران را نمی‌خواهند و نشان دادند که آخوندها قرار نیست همیشه بمانند… همان‌طور که قبلاً گفتم ایران هرگز به دیکتاتوری شاه برنمی‌گردد و به حکومت مذهبیِ فعلی هم رضایت نمی دهد.»

بنابراین، مبنای مدعای اخیر او درباره «عدم بازگشت ایران به دیکتاتوری شاه»، چیزی نیست جز «گوش دادن به صدای معترضان ایرانی در خیابان‌ها». وزیرخارجه سابق امریکا، این مدعای اخیر را، در ادامه، این‌گونه تحکیم و تثبیت می‌کند «بقایای پادشاهی سابق در جریان اعتراضات سال گذشته نتوانستند هیچ حمایت موثری جلب کند. حامیان پادشاهی وقتی بر هم‌کاری با سپاه پاسداران تأکید کردند، ماهیت خودشان را نشان دادند…»

در این‌جا پرسش اساسی این است که چرا از اردوگاه هواداران و حواریون شاه‌زاده رضا پهلوی، دو سال پیش از این، در واکنش به همین مدعای مایک پمپئو درباره «عدم بازگشت ایران به دیکتاتوری شاه»، حتی یک انگشت به اعتراض بلند نشد؟

پاسخ را از دو وجه می‌توان و باید رصد کرد. نخست آن‌که، وجه غالب ِاهالی این اردوگاه اصولاً و اساساً نیروهای حرفه‌ای و آگاه در عرصه‌ی سیاست نیستند، بلکه افرادی هستند که به صورت مراسمی و مناسکی و مقطعی و موسمی در حاشیه‌ی عرصه‌ی سیاست عرض اندام می‌کنند. دو دیگر آن‌که، وجه غالب اهالی این اردوگاه، بر شجره‌ی مقدسه‌ی دولت جمهوری‌خواه، دخیلِ حاجت بسته بودند، اما با روی کار آمدن دولتِ دموکرات‌ها به زعامت بایدن، در نخستین مواجهه با امثال پمپئو، نمی‌خواستند یک‌باره از مسجد و میخانه رانده شوند. اما تکیه و تأکید و تکرار پمپئو بر آن مدعا، سرانجام بخشی از این اردوگاه را به میدانِ واکنشِ اعتراضی کشاند.

اما همان‌گونه که اشاره شد، حضرات در این اردوگاه بر اساس عادت مألوف و طریق معروف، به سست‌ترین و سطحی‌ترین شکل ممکن با تکیه و تأکید بر توهین و تهمت و توهم، به مدعای پمپئو واکنش دادند. چرا که، خاکِ این اردوگاه، اصولاً و اساساً از منظر علمی و فنی جز شوره‌زاری آفت‌خیز نبوده و نیست.

پرسش از حضرات این است که تنها در یک فقره، آیا وزیرخارجه‌ و معاون‌اول رئیس‌جمهور سابق امریکا، فقط و تنها فقط به علت دریافت پول حاضر به سخن‌رانی در جمع سران و اعضای سازمان مجاهدین خلق شده‌اند؟ اگر چنین است، آیا اگر برای نمونه، «حماس» پول بیش‌تری به مایک پمپئو و مایک پنس بدهد، آن‌ها در حمایت از حماس و بر علیه اسرائیل سخن‌رانی خواهند کرد؟

تهی از مضمونِ سیاسی کردنِ مدعیات امثال پمپئو و پنس، درمانِ دردِ مزمنِ حضرات نخواهد بود. پمپئو در شرایطی که دولت بایدن در مذاکرات «هسته‌ای» با ایران، به موضوع خروج سپاه پاسداران از فهرست گروه‌های تروریستی رسیده است، رسماً در اردوگاه مجاهدین خلق در صور این مدعا می‌دمد که «حامیان پادشاهی وقتی بر هم‌کاری با سپاه پاسداران تأکید کردند، ماهیت خودشان را نشان دادند…». می‌دانیم که رئیس اسبق سازمان سیا، هیچ سند و مدرک معتبری در راستای اثبات مدعای اخیر خود علیه «حامیان پادشاهی» ارائه نکرده، اما حتی همین مدعای نامعتبر، کافی است تا واکنشی باشد به انتقادات بسیار خفیفِ شاه‌زاده رضا پهلوی نسبت به سازمان مجاهدین خلق. به دیگر بیان، امثال پمپئو این صدا را به رساترین شکل ممکن به گوش جهانیان می‌رسانند که «روی اسب بازنده نباید شرط‌بندی کرد». و طرفه آن‌که، این، پیام شاه‌زاده رضا پهلوی درباره‌ی جمهوری اسلامی، خطاب به دولت امریکا بود که «روی اسب بازنده نباید شرط‌بندی کرد». شاه‌زاده رضا پهلوی با مدد از این تمثیل بر آن بود تا دولت امریکا را از مسیر مذاکره با جمهوری اسلامی خارج کند، در حالی که، نه تنها چنین نشد، بلکه وزیرخارجه‌ی دولتی که از «برجام» خارج شد، با حمایت از سازمان مجاهدین خلق اعلام کرد که «اسب بازنده»، نه جمهوری اسلامی، بلکه شاه‌زاده رضا پهلوی و اردوگاه هواداران و حواریون او هستند.

از دیگرسو، می‌دانیم که وزارت خارجه‌ی دولت بایدن، در واکنش به ادعایی مبنی بر آموزش نیروهای سازمان مجاهدین در آلبانی توسط امریکا، اعلام کرد که «سازمان مجاهدین خلق را نماینده مردم ایران نمی‌دانیم»، اما روی دیگر ماجرا این است که نه تنها دولت امریکا شاه‌زاده رضا پهلوی را به عنوان «نماینده مردم ایران» تأیید نکرده، بلکه در مواردی به وضوح می‌توان نشان داد که هم دولت ترامپ و هم دولت بایدن دقیقاً و عمیقاً بر خلاف خوسته‌های شاه‌زاده درباره ایران عمل کردند.

مایک پمپئو و سایر شرکا، به خوبی می‌دانند که در راستای تحت فشار قرار دادن نظام جمهوری اسلامی، نمی‌توان و نباید روی «اسب بازنده» شرط‌بندی کرد، و پمپئو آشکارا اعلام می‌کند که این «اسب بازنده» اردوگاه هواداران پهلوی هستند. در مواجهه با این مشی سیاسی پمپئو، همان‌گونه که اشاره شد، اردوگاه حامیان شاه‌زاده در مقام واکنش چیزی جز توهین و اتهام و توهم در بساط ندارند، و شخص شا‌هزاده نیز، حتی انگشت ملوکانه را در اعتراض به این مدعیات و اتهامات بلند نمی‌کند.

اما، ما در این‌جا، ۲ پاسخ در بساط مایک پمپئو خواهیم گذاشت.

۱: پمپئو درست می‌گوید؛ «ایران هرگز به دیکتاتوری شاه بازنخواهد گشت»، چرا که، علت‌العلل مشروعیت و موجودیت نظامات مبتنی بر «دیکتاتوری»، وجود نیروها و گروه‌هایی چون سازمان مجاهدین خلق در یک کشور است.

سازمان مجاهدین خلق، پیش و پس از انقلاب ۱۳۵۷ به عنوان یک گروه تروریستی، هیچ کارکردی جز مشروعیت‌بخشی به لزوم وجود نظامات مبتنی بر «دیکتاتوری» در ایران نداشته و نخواهد داشت.

بنابراین، ما هرگز به دورانی بازنخواهیم گشت که مجالی برای حضور و فعالیت سازمان مجاهدین خلق در ایران فراهم باشد، چرا که، نفسِ حضور و فعالیت این سازمان، علت‌العلل توجیه و مشروعیت‌بخشی به نظامات مبتنی بر «دیکتاتوری» است. به دیگر بیان، مسیر هر نوع عدم بازگشت به «دیکتاتوری»، از وادیِ حذف سازمان مجاهدین خلق می‌گذرد.

۲: اگر به باور امثال پمپئو «حامیان پادشاهی» در ایران «اسب بازنده» باشند، و بنابراین نباید در حمایت از آن‌ها کوشید، آیا سازمان مجاهدین خلق در این عرصه «اسب برنده» است؟ البته که چنین نیست، اما سازمان مجاهدین خلق «اسب بازنده‌ای» است که پس از باختن در مسابقه‌ی انقلاب ۱۳۵۷، با تغییر کارکرد، بدل به «اسب بارکِش» در عرصه‌ی سیاست شده تا بر اساس همین نوع بارکشی، فقط و تنها فقط امکانِ حیات داشته باشد. سازمان مجاهدین خلق، در همین راستا، سال‌ها بدل به اسب بارکشِ «دیکتاتوری صدام» شد، و پس از آن نیز در بارکشی برای هر اربابی که برای او علوفه و طویله فراهم کند، آماده‌ی خدمت است.

اما آیا پمپئو گمان می‌کند که با این اسب بارکش می‌توان از دروازه‌ی حقوق بشر و حکومت قانون در ایران عبور کرد؟ هرگز! پمپئو به خوبی می‌داند که کارکرد اصلی این اسب، چیزی نیست جز بارکشی در هنگامه‌ی بحران‌های امنیتی و نظامی. بنابراین، مایک پمپئو، به درستی روی این نوع بارکشیِ این اسب، شرط‌بندی کرده است. چرا که، مبانی نظری و مشی عملی سازمان مجاهدین خلق چیزی جز این نبوده و نیست که تا ایران بدل به یمن و افغانستان نشود، امکان به قدرت رسیدن سازمان در ایران در مرزهای غیرممکن است.

به دیگر بیان، اگر برخی از اسب‌های دیگر در میدان مسابقه‌ی سیاست، بازنده نیز شوند، اما حاضر به ویرانی میدان مسابقه‌ای به نام «ایران» نخواهد شد، در حالی که سازمان مجاهدین خلق اصولاً و اساساً اسبِ مسابقه نیست، و چون چنین است، شرط پیروزی او چیزی نیست جز ویرانی میدان مسابقه‌ای به نام «ایران».