از سردار سازنده‌گی تا سردار بازنده‌گی

پس از پایان دور نخست انتخابات رباست‌جمهوری چهاردهم، بیش و پیش از آن‌که بحث درباره نامزد پیروزِ دور دوم انتخابات مطرح باشد، بحث بر مدار و محور این مسئله قرار گرفته که شکست خورده‌ی اصلی این انتخابات کیست؛ نظام جمهوری اسلامی؟ شورای نگهبان؟ اصول‌گرایان؟ اصلاح‌طلبان دوم خردادی؟ جامعه‌ی ایران؟ یا…؟

در روزهای آتی پاسخی به این پرسش اخیر خواهم داد، اما پیش از آن، باید به این نکته اشاره کنم که شکست خورده‌ی مهم این انتخابات، سردار باقر قالیباف بود.

سردار قالیباف نماد و نمودِ تولیداتِ کارخانه‌ی نظام جمهوری اسلامی در عرصه‌ی سیاست است. او طی بیش از ۲۴ سال اخیر، در متن و بطن عرصه‌ی سیاست حضور داشته است. پیش از این دوران نیز، قالیباف در جای‌گاه سردار سپاه پاسداران، از هر فرصتی برای عرض اندام در عرصه‌ی سیاست استفاده کرده بود. در حدود ۲۰ سال اخیر، ۵ دوره انتخابات ریاست جمهوری در ایران برگزار شده که سردار قالیباف در ۴ دوره‌ی آن به عنوان نامزد حضور داشته است. او حدود ۵ سال فرمانده‌ی نیروی انتظامی، ۱۲ سال شهردار تهران، و حدود ۴ سال رئیس مجلس شورای اسلامی بوده است. بنابراین، کم‌تر کسی می‌توان یافت که چون او طی ۲۴ سال اخیر، چنین حضور برجسته‌ای در عرصه‌ی سیاست داشته باشد.

بر این اساس، نظام جمهوری اسلامی چنین تولید بنیادین‌ای را ۶ بار در معرض رای مستقیم مردم قرار داده است. ۴ بار در برابر رای تمام مردم ایران، و ۲ بار در برابر رای مردم پایتخت. در این میان و در این میدان، سردار قالیباف یک بار در سال ۱۳۹۶ با آگاهی از این‌که رای کافی از جانب مردم نخواهد داشت، صحنه‌ی انتخابات را ترک کرد، و در ۵ انتخابات دیگر، او در مجموع حدود ۱۵ میلیون رای در کارنامه‌ی سیاسی خود ثبت کرده است. این در حالی است که در ۲۴ سال اخیر، هیچ‌کدام از روسای جمهور در تاریخ ایران، فقط در یک دوره‌ای که پیروز انتخابات شده‌اند کم‌تر از ۱۵ میلیون رای نداشته‌اند. تعداد آرا سردار قالیباف در انتخابات ریاست‌جمهوری اخیر، نه تنها از تمام ادوار نامزدی او در انتخابات ریاست‌جمهوری کم‌تر بود، بلکه تعداد آرا باطله در انتخابات پیشین ریاست‌جمهوری بیش‌تر از تعداد آرا سردار قالیباف در این انتخابات بود.

اما بیش و پیش از آن‌که سردار قالیباف پاسخ‌گوی زوال هول‌ناک خود در عرصه‌ی سیاست باشد، این نظام جمهوری اسلامی است که در انبان تاریخی خود باید پاسخی برای این پرسش بیابد که طی ۴ دهه‌ی اخیر چرا و چگونه نتوانسته حتی یک نیروی سیاسی تولید و به جامعه‌ی ایران ارائه کند که در دوران حضور در عرصه‌ی سیاست، فرجامی جز فرجام سردار قالیباف داشته باشد. کدام فرجام؟ این‌که، آن فرد در مسیر استمرار حضور در عرصه‌ی سیاست، نه تنها دارای افزایش محبوبیت عمومی نشود، بلکه آشکارا در جامعه‌ی ایران بدل به مهره‌ای مطرود شود.

سردار قالیباف در انتخابات نهم ریاست‌جمهوری، نفهمید که چرا اکبر هاشمی رفسنجانی به عنوان مهم‌ترین تولید نظام در عرصه‌ی سیاست، و در مقام سردار سازنده‌گی، بدل به مهره‌ای مطرود در جامعه‌ی ایران شد. او نمی‌دانست که در ظل و ذیل نظام جمهوری اسلامی، استمرار حضور در عرصه‌ی سیاست، فرجامی جز تبدیل سردار سازنده‌گی به سردار بازنده‌گی نخواهد داشت. بر اساس همین نفهمیدن‌ها بود که سردار قالیباف برای چهارمین بار نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری شد، تا نام خود را در این عرصه به عنوان سردار بازنده‌گی ثبت کند.